Wave to the men with the gun...

Wow jullie hebben het al even zonder mn verhalen moeten doen zie ik nu. Gelukkig is Mayke iets actiever en houdt zij jullie wel op de hoogte op www.maylife.reislogger.nl

 

Mijn laatste blog was toen we Cairo uitreden, inmiddels zijn we al in Ethiopië, dus al 3 landen verder. We waren erg blij om Egypte uit te gaan, niet mijn favoriete land. Natuurlijk hebben we veel gezien! De piramides waren erg indrukwekkend, de mummys waren te gek en de tombes nog steeds mooi na al die jaren. Maar de mensen waren niet zo vriendelijk, het was er erg vies en warm. 

Dus toen we na 2 weken Egypte eindelijk weg gingen waren we blij!! Het was niet makkelijk om n visum te krijgen voor Sudan. We hebben 1 volle dag in de ambassade doorgebracht en daarna moesten we nog  10 dagen wachten, zonder dat we zeker wisten of we het visum zouden krijgen. Maar uiteindelijk was het gelukt en waren wij blij! We gingen met de ferry naar Sudan. Volgens mij was het n afstand van nog geen 500 kilometer en daar hebben we 36 uur over gedaan… Dat was n ervaring:) Gelukkig was t wel gezellig. Wij waren niet de enige overlanders aan boord en konden gezellig socializen met andere die met de motor, 4x4, de fiets! of te voet!!!!!!! n soortgelijke reis maken.

Sudan zelf was ook n ervaring. De eerste 4 dagen hebben we alleen maar door de woestijn gereden. 

Gelukkig zijn we maar 2 keer vast komen te zitten. Omdat er natuurlijk geen campings of hotels midden in de woestijn zijn, gingen we bushcampen. Zonder wc, douche, electriciteit etc.. Gewoon n mooi plekje vinden voor de truck en onze tentjes. Dat was super! Koken op n vuurtje, groepsplasjes in t donker en ‘douchen’ met n babywipe doekje. Toen we na 4 dagen in Khartoum aankwamen stonken we natuurlijk allemaal n uur in de wind en wilde we supergraag douchen, maar jammer genoeg had die camping niet zoveel water in de douche… haha! Ach ja, n emmer en n kraantje (want daar kwam wel water uit!?) doen wonderen als je je heel vies voelt.

In Karthoum sliepen we heel toevallig tegenover n middelbare school voor christelijke en moslim meisjes. De nieuwsgierige juf in mij kon het natuurlijk niet laten even n kijkje te nemen. Alle meiden spraken heel goed Engels en wilde graag weten waarom ik in Sudan was. Ze vonden het maar raar dat ik daar op vakantie ging. De school werd gerund door nonnen en zij nodigden ons uit om mee te gaan naar n school buiten de stad die ook door hun gerund werd. Dat was n basisschool die me deed denken aan de scholen in Zuid Afrika waar ik werkte. Overvolle klassen, kale klaslokalen en kinderen met te grote of kleine uniformen op blote voeten. We hebben alle klassen bezocht en alle kinderen hebben n liedje voor ons gezongen. Dat was n goeie dag!!                                                                          

De mensen in Sudan waren supervriendelijk, alleen de autoriteiten iets minder. Dat begon natuurlijk al met het krijgen van t visum, maar daarna werden we op iedere hoek van de straat door politie gecontroleerd en moesten we 10tallen formulieren invullen etc. etc.. Het toppunt was de laatste avond. Vlak voor de grens met Ethiopië hadden we ons huisje voor de nacht gecreëerd. Omdat we die ochtend erg vroeg zouden vertrekken lagen May en ik ook al erg vroeg in bed. Toen we ineens n auto aan hoorde komen vol mannen (die later politie bleken te zijn). ”Wat doen jullie hier? Het is hier gevaarlijke! Er zitten hier gevaarlijke dieren, spinnen en slangen en jullie mogen hier niet kamperen!” Wat??? Jammer genoeg kon niemand ze overtuigen dat we niet bang zijn voor slangen en spinnen, dus moesten we ons kamp opruimen en de politie volgen. Nou ja, ze waren gewoon bezorgd en gelukkig niet onvriendelijk. Maar hoe irritant!!? Wij ons tentenkamp ergens in t dorp opgezet, maar we moesten ons de volgende dag wel melden bij de lokale ‘CIA’….. Al onze camera’s zouden gecontroleerd worden, want we mochten geen foto’s maken van weet ik veel allemaal wat. Eerst moest er 10 keer gecheckt worden welke nationaliteiten we hadden en of we wel alle formulieren hadden ingevuld en vervolgens werden 1 voor 1 onze foto’s bekeken. Nu is mijn camera in de woestijn gesneuveld, dus ik kwam er makkelijk vanaf, maar dat geintje heeft ons ongeveer 4 uur gekost en uiteindelijk 1 dag in Ethiopië. Grrrrrr! Resume Sudan: veul zand, erg vriendelijke en gastvrije mensen, gruwelijk warm (en je moest lange broek en mouwen dragen) en vreselijke irritante autoriteiten die volgens mij geen idee hebben waar ze mee bezig zijn.

En nu zijn we in Ethiopië. Serieus een van de mooiste landen waar ik ooit bent geweest. Misschien is dat omdat we er nu zijn en ik uitkijk op n vallei vol akkertjes, heuvels, zandweggetjes en kleine hutjes. Maar wat n mooi land is dit!! Heel veel (hoge!) bergen en heel groen. De mensen zijn erg aardig, al vinden ze het soms wel n beetje moeilijk om je met rust te laten. Bijna overal waar je naartoe gaat word je gevolgd door kinderen en jongeren die willen weten hoe je heet en waar je vandaan komt. Ze willen je graag vertellen over hun school en huis en werk. Super natuurlijk, maar soms heb je het idee dat ze meer van je willen dan alleen maar n praatje. Natuurlijk blijf je vriendelijk en geïnteresseerd, maar als ze over hoge huur beginnen of hun oude vader en moeder kan je alleen maar denken dat ze iets van je willen. Maar aan de andere kant zien we overal lachende mensen en door alle dorpjes die we rijden worden we verwelkomd door vrolijke kinderen en mensen die er druk op los zwaaien.

Verder is het nog steeds erg gezellig in de groep. Al begin ik wel steeds meer te merken dat n georganiseerde tour niet helemaal mijn ding is. Het tempo waarin we reizen ligt nu heel hoog. Overal blijven we maar 1 of 2 nachten en ik heb soms t gevoel dat ik geen tijd heb om mn eigen ding te doen. Gewoon even lekker niksen, tijd hebben om n dorpje goed te verkennen, mn wasje te doen of mn nagels te knippen heb ik bijna niet. Een hotel of camping uitzoeken en uitzoeken hoe je ergens moet komen en wat je er kan doen is niet nodig, terwijl ik dat juist zo leuk vind aan reizen. Sudan en Ethiopië zijn niet de makkelijkste landen om zonder eigen vervoer rond te reizen, dus wat dat betreft zitten we goed in de truck. Maar ik ben soms wel n beetje jaloers op de motorrijders en andere overlanders (die we in Egypte tegen zijn gekomen en hier nog steeds af en toe voorbij zien scheuren). Ik kijk daarom ook wel uit naar Nairobi, waar wij ook weer onze eigen weg gaan en onze eigen keuzes kunnen maken. Maar aan de andere kant weet ik zeker dat ik iedereen wel ga missen als we afscheid hebben genomen. En natuurlijk is het soms ook wel heel handig dat je niet hoeft te schouwen met je spullen en geen gevecht aan hoeft te gaan met alle mensen op de busstations die allemaal t beste hotel weten en je alleen maar willen helpen.

Dus nu zijn jullie weer n beetje op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Afrika. Hoop dat het lukt om wat foto’s van zand en mensen (met geweren) toe te voegen! Haha! En natuurlijk hoop ik ook dat het met jullie allemaal goed gaat en dat jullie niet te jaloers zijn;)

Heel veel liefs vanuit Lalibela, Ethiopië!