Wow jullie hebben het al even zonder mn verhalen moeten doen
zie ik nu. Gelukkig is Mayke iets actiever en houdt zij jullie wel op de hoogte
op www.maylife.reislogger.nl
Mijn laatste blog was toen we Cairo uitreden, inmiddels zijn
we al in Ethiopië, dus al 3 landen verder. We waren erg blij om Egypte uit te
gaan, niet mijn favoriete land. Natuurlijk hebben we veel gezien! De piramides
waren erg indrukwekkend, de mummys waren te gek en de tombes nog steeds mooi na
al die jaren. Maar de mensen waren niet zo vriendelijk, het was er erg vies en
warm.
Dus toen we na 2 weken Egypte eindelijk weg gingen waren we
blij!! Het was niet makkelijk om n visum te krijgen voor Sudan. We hebben 1
volle dag in de ambassade doorgebracht en daarna moesten we nog 10 dagen wachten, zonder dat we zeker wisten
of we het visum zouden krijgen. Maar uiteindelijk was het gelukt en waren wij
blij! We gingen met de ferry naar Sudan. Volgens mij was het n afstand van nog
geen 500 kilometer en daar hebben we 36 uur over gedaan… Dat was n ervaring:) Gelukkig was t wel
gezellig. Wij waren niet de enige overlanders aan boord en konden gezellig
socializen met andere die met de motor, 4x4, de fiets! of te voet!!!!!!! n
soortgelijke reis maken.
Sudan zelf was ook n ervaring. De eerste 4 dagen hebben we
alleen maar door de woestijn gereden.
Gelukkig zijn we maar 2 keer vast komen
te zitten. Omdat er natuurlijk geen campings of hotels midden in de woestijn
zijn, gingen we bushcampen. Zonder wc, douche, electriciteit etc.. Gewoon n
mooi plekje vinden voor de truck en onze tentjes. Dat was super! Koken op n
vuurtje, groepsplasjes in t donker en ‘douchen’ met n babywipe doekje. Toen we
na 4 dagen in Khartoum aankwamen stonken we natuurlijk allemaal n uur in de
wind en wilde we supergraag douchen, maar jammer genoeg had die camping niet
zoveel water in de douche… haha! Ach ja, n emmer en n kraantje (want daar kwam
wel water uit!?) doen wonderen als je je heel vies voelt.
In Karthoum sliepen we heel toevallig tegenover n middelbare
school voor christelijke en moslim meisjes. De nieuwsgierige juf in mij kon het
natuurlijk niet laten even n kijkje te nemen. Alle meiden spraken heel goed
Engels en wilde graag weten waarom ik in Sudan was. Ze vonden het maar raar dat
ik daar op vakantie ging. De school werd gerund door nonnen en zij nodigden ons
uit om mee te gaan naar n school buiten de stad die ook door hun gerund werd.
Dat was n basisschool die me deed denken aan de scholen in Zuid Afrika waar ik
werkte. Overvolle klassen, kale klaslokalen en kinderen met te grote of kleine
uniformen op blote voeten. We hebben alle klassen bezocht en alle kinderen
hebben n liedje voor ons gezongen. Dat was n goeie dag!!
De mensen in Sudan waren supervriendelijk, alleen de
autoriteiten iets minder. Dat begon natuurlijk al met het krijgen van t visum,
maar daarna werden we op iedere hoek van de straat door politie gecontroleerd
en moesten we 10tallen formulieren invullen etc. etc.. Het toppunt was de
laatste avond. Vlak voor de grens met Ethiopië hadden we ons huisje voor de
nacht gecreëerd. Omdat we die ochtend erg vroeg zouden vertrekken lagen May en
ik ook al erg vroeg in bed. Toen we ineens n auto aan hoorde komen vol mannen
(die later politie bleken te zijn). ”Wat doen jullie hier? Het is hier
gevaarlijke! Er zitten hier gevaarlijke dieren, spinnen en slangen en jullie
mogen hier niet kamperen!” Wat??? Jammer genoeg kon niemand ze overtuigen dat
we niet bang zijn voor slangen en spinnen, dus moesten we ons kamp opruimen en
de politie volgen. Nou ja, ze waren gewoon bezorgd en gelukkig niet
onvriendelijk. Maar hoe irritant!!? Wij ons tentenkamp ergens in t dorp opgezet,
maar we moesten ons de volgende dag wel melden bij de lokale ‘CIA’….. Al onze
camera’s zouden gecontroleerd worden, want we mochten geen foto’s maken van
weet ik veel allemaal wat. Eerst moest er 10 keer gecheckt worden welke
nationaliteiten we hadden en of we wel alle formulieren hadden ingevuld en
vervolgens werden 1 voor 1 onze foto’s bekeken. Nu is mijn camera in de
woestijn gesneuveld, dus ik kwam er makkelijk vanaf, maar dat geintje heeft ons
ongeveer 4 uur gekost en uiteindelijk 1 dag in Ethiopië. Grrrrrr! Resume Sudan:
veul zand, erg vriendelijke en gastvrije mensen, gruwelijk warm (en je moest lange broek en
mouwen dragen) en vreselijke irritante autoriteiten die volgens mij geen idee
hebben waar ze mee bezig zijn.
En nu zijn we in Ethiopië. Serieus een van de mooiste landen
waar ik ooit bent geweest. Misschien is dat omdat we er nu zijn en ik uitkijk
op n vallei vol akkertjes, heuvels, zandweggetjes en kleine hutjes. Maar wat n
mooi land is dit!! Heel veel (hoge!) bergen en heel groen. De mensen zijn erg
aardig, al vinden ze het soms wel n beetje moeilijk om je met rust te laten. Bijna
overal waar je naartoe gaat word je gevolgd door kinderen en jongeren die
willen weten hoe je heet en waar je vandaan komt. Ze willen je graag vertellen
over hun school en huis en werk. Super natuurlijk, maar soms heb je het idee
dat ze meer van je willen dan alleen maar n praatje. Natuurlijk blijf je
vriendelijk en geïnteresseerd, maar als ze over hoge huur beginnen of hun oude
vader en moeder kan je alleen maar denken dat ze iets van je willen. Maar aan
de andere kant zien we overal lachende mensen en door alle dorpjes die we
rijden worden we verwelkomd door vrolijke kinderen en mensen die er druk op los
zwaaien.
Verder is het nog steeds erg gezellig in de groep. Al begin
ik wel steeds meer te merken dat n georganiseerde tour niet helemaal mijn ding
is. Het tempo waarin we reizen ligt nu heel hoog. Overal blijven we maar 1 of 2
nachten en ik heb soms t gevoel dat ik geen tijd heb om mn eigen ding te doen.
Gewoon even lekker niksen, tijd hebben om n dorpje goed te verkennen, mn wasje
te doen of mn nagels te knippen heb ik bijna niet. Een hotel of camping
uitzoeken en uitzoeken hoe je ergens moet komen en wat je er kan doen is niet
nodig, terwijl ik dat juist zo leuk vind aan reizen. Sudan en Ethiopië zijn
niet de makkelijkste landen om zonder eigen vervoer rond te reizen, dus wat dat
betreft zitten we goed in de truck. Maar ik ben soms wel n beetje jaloers op de
motorrijders en andere overlanders (die we in Egypte tegen zijn gekomen en hier
nog steeds af en toe voorbij zien scheuren). Ik kijk daarom ook wel uit naar
Nairobi, waar wij ook weer onze eigen weg gaan en onze eigen keuzes kunnen
maken. Maar aan de andere kant weet ik zeker dat ik iedereen wel ga missen als
we afscheid hebben genomen. En natuurlijk is het soms ook wel heel handig dat
je niet hoeft te schouwen met je spullen en geen gevecht aan hoeft te gaan met
alle mensen op de busstations die allemaal t beste hotel weten en je alleen maar
willen helpen.
Dus nu zijn jullie weer n beetje op de hoogte van het reilen
en zeilen hier in Afrika. Hoop dat het lukt om wat foto’s van zand en mensen
(met geweren) toe te voegen! Haha! En natuurlijk hoop ik ook dat het met jullie allemaal goed
gaat en dat jullie niet te jaloers zijn;)
Heel veel liefs vanuit Lalibela, Ethiopië!
